Rehabilitacja po amputacji

Amputacja wiąże się z wywróceniem życia o 180 stopni, zrezygnowania z dotychczasowych przyzwyczajeń i ponowną nauką czynności. Im amputacja na dalszym poziomie tym łatwiejsza jest rehabilitacja po amputacji . Całkowita utrata kończyny jest najcięższa do zaakceptowania pod względem fizycznym jak i psychicznym.

Porada psychologa

O sukcesie decyduje stan psychiczny chorego. Niektórzy ludzie po amputacji głęboko to przeżywają, popadają w depresje, co uniemożliwia właściwy proces rehabilitacyjny. W znacznej części przypadków wystarcza wsparcie bliskich i poczucie bycia potrzebnym. Istnieją jednak wyjątki, u których potrzebna jest pomoc lekarza ze względu na ciężkie zaburzenia osobowości, a niekiedy próbę samobójczą.

Usprawnianie po amputacji

Podstawowym zadaniem w procesie usprawniania jest nie zaprzestanie aktywności fizycznej. Leżący lub siedzący tryb życia jest najgorszą rzeczą jaka może się przytrafić osobie po amputacji. Pacjent powinien być usprawniany ogólnorozwojowo. np za pomocą metody PNF, ćwiczeń izometrycznych, czynnych z oporem. Następnie należy przejść do formowania kikuta. Formujemy kikut aż do otrzymania walca właściwy kształt uzyskujemy najlepiej bandażem elastycznym poprzez kłos występujący z obandażowaniem stawu leżącego wyżej, bandażujemy ściśle przy nasadzie stopniowo rozluźniając im wyżej. Stosujemy również terapię przeciw przykurczeniową, która w zależności od rodzaju amputacji charakteryzuje się zastosowaniem odpowiednich pozycji ułożeniowych, ćwiczeń czynnych i wyciągów redresyjnych. Po zagojeniu się ran (10-14 dzień) rozpoczynamy hartowanie kikuta, które polega na oklepywaniu, uciskaniu oraz stosowaniu odpowiednich kąpieli. Po tych czynnościach udajemy się do zakładu protetycznego by oceniono czy stan podlega zaprotezowaniu.

Stan po zaprotezowaniu

Główną filozofią posługiwania się protezą jest potraktowanie jej jako część ciała oraz kontrola nad nią. Pacjent musi znać specyfikę oraz funkcje protezy. Znać jej zachowania i reakcje zarówno te pożądane jak i niepożądane, a następnie nauczyć się ją kontrolować. W tym przypadku jest pomocna praca takimi metodami jak Brunkow, Cyriax, PNF, a także techniki wg. Schaarschuch-Haase i poprawienie ruchomości. W przypadku amputacji kończyny dolnej nauka chodu.